czas

Czas mnie niszczy

Czas mnie spala

Czas mnie uczy

Trzyma z dala

Patrzy na mnie pogardliwie

Gdy ja właśnie pełnią żyję

co ważne

Nieważne jest to co było
Mniej ważne jest to co będzie

Najważniejsze jest to co teraz 

I tylko to co się dzieje 

Fraszka: Do Poety

Nie wiem ?!

Jak TY to robisz

że z taką łatwością

wiersze swe tworzysz

Mądrość w rymy  

ubierasz dźwięcznie

Dobierasz  słowa

by brzmiały tak pięknie

Mnie przychodzi to

z wielkim trudem

I słowa niszczę

wierszowym brudem

A chciałbym tyle

pięknych mych uczuć

przelać na papier

by można je poczuć  

Więc chylę czoła

pisaniu Twemu

Oddaje pokłon

Mentorowi  memu

Dziękując przy tym

za Twe tworzenie

Bo dzięki niemu

i ja mam natchnienie 

Cud tworzenia

Zamykam się w ciszy spokoju  

Gdzie czas nie ma znaczenia

Wsłuchany w tok zmysłów i myśli

Smakuje chwile istnienia

Wpatrzony zza kulis w obrazy        

Wymykam się sobie w świadomość

Przemycam nastroje mych doznań

Próbując wydobyć zmysłowość        

To Boski period cudowny

Prowadzi drogą nad-uczuć  

Odsłania tworzenia symfonię

Pozwala dotknąć i poczuć  

Chwila wspaniała w prostocie 

Gdzie ból w radość zamienia
Inną drogę wskazuje
W światłość życie przemienia 

Chciałbym zostać tu dłużej

W świecie gdzie marzeń mych droga

Lecz to nie przyszedł ten moment

To jeszcze nie moja jest pora 

aforyzmy

Czym w przyjaźni  mocniej słodzi

 Tym w przyszłości ci zaszkodzi

Najpierw  kadzi

Potem zdradzi         

Im wyżej wchodzi

Tym mniej widzi

Im wyżej ku władzy się wspina

Tym bardziej prawo nagina

Daj czasowi czas

A będziesz miał czas

W co celujesz

W tym gustujesz

Lepiej domek – choćby marny

Niż za ścianą tumult gwarny